Przemysław Radzyński

Odeszła do Domu Ojca! Poszła za swoim ukochanym ojcem duchowym św. Janem Pawłem II. Na pewno złożył ją w ramionach Chrystusa, któremu przez całe życie służyła. Przeżyła 102 lata bez siedmiu dni.

Człowiek historia! Świadek Życia! Lekarka, b. więźniarka niemieckiego obozu zagłady Ravensbrück, ofiara zbrodniczych eksperymentów medycznych, wykładowca, autorka wielu książek i artykułów, wielka obrończyni rodziny i życia. W celu szkolenia kadr dla Duszpasterstwa Rodzin i ruchów obrony życia założyła Instytut Teologii Rodziny przy Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie i kierowała nim przez 33 lata. Była ekspertem Papieskiej Akademii Pro Vita. Prowadziła wiele badań i opracowań w zakresie przygotowania do małżeństwa i założenia rodziny. Jedna z pierwszych w Polsce opracowała i ukazywała poważne następstwa niszczenia płodności oraz aborcji dla zdrowia kobiet.

Na śmierć była skazana trzykrotnie!

Pierwszy raz jako młoda dziewczyna – harcerka – za obronę ojczyzny w 1941 roku. Do obozu koncentracyjnego Ravensbrück wywieziono ją z utajnionym wyrokiem śmierci.

Drugi raz, gdy znalazła się na liście skazanych w obozie zagłady, gdyż usiłowano unicestwić wszystkie kobiety, używane jako. króliki doświadczalne, aby zatrzeć śladyzbrodniczych eksperymentów paramedycznych. Współwięźniarki ukrywały ją wówczas na terenie obozu, co było cudem samym w sobie.

Trzeci raz podczas ewakuacji obozu tuż przed wyzwoleniem była bliska śmierci głodowej.

Doświadczyła, jak cenne jest życie i wytrwale służyła ratowaniu życia każdego człowieka i jego godności!

W 1962 roku ujawnił się bardzo agresywny rak – została wówczas cudownie uzdrowiona dzięki wstawiennictwu o. Pio na prośbę ówczesnego kard. Karola Wojtyły, jej duchowego ojca. Fakt, że dane jej było tak długie życie, też jest zadziwiającym cudem.

Po tych wszystkich doświadczeniach stała się osobą niezwykle wymagającą tak od siebie, jak i od innych. Nie szła na kompromisy, ale zawsze jednoznacznie mówiła prawdę, chociaż nie zawsze było to dobrze widziane. Robiła to jednak w dobrej intencji i z miłością. Pracując w poradni uratowała niejedno małżeństwo i wiele poczętych dzieci.

W latach dziewięćdziesiątych spotykaliśmy ją w Rzymie oraz podczas licznych kongresów na tematy związane z ochroną rodziny i życia. Chętnie siadała razem z nami i dzieliła się swoimi spostrzeżeniami. Patrzyliśmy na nią, jak w obraz – była symbolem i świadkiem, jak ważna jest ochrona ludzkiego życia.

Mówiła nam wtedy, że otwieramy otwarte drzwi, bo przecież ona już dawno to wszystko zrobiła – zbadała, opublikowała, tylko brać i korzystać. Młodzi jednak zawsze chcą wszystko robić po swojemu. Najpierw okropnie nas to denerwowało, później przyznawaliśmy jej rację. Dzisiaj kolejne młode pokolenie także chce wszystko robić po swojemu i wtedy przypominają się dyskusje z prof. Półtawską.

Zawsze z troską pochylała się nad człowiekiem, zwłaszcza zabłąkanym, cierpiącym, szukającym drogi. Zachowując pełną miłości troskę, pokazywała prawdę, nawet jeżeli była bardzo trudna. Jej celem była nie tylko pomoc psychologiczna czy medyczna (była przecież lekarzem psychiatrą), ale poruszenie sumienia, ukazanie drogi nawrócenia i Bożego Miłosierdzia. Podkreślała, że tylko w ten sposób można ocalić życie zagubionego człowieka i to obecne, i to wieczne. Ze wszystkich sił służyła Panu Bogu i Kościołowi, który w osobie św. Jana Pawła II otworzył jej szerokie możliwości działania.

Często można ją było spotkać w otoczeniu Ojca Świętego. Razem z mężem miała tam pełny dostęp. Przynosiła mu ważne informacje i dbała, aby nie był od nich izolowany. Ułatwiała też kontakt naszych liderów obrony życia z Ojcem Świętym. Byli oni zapraszani na prywatną Mszę św., mieli możliwość rozmowy oraz przedstawienia efektów swojej pracy.

Jestem ikonografem i pisałam dla niej ikonę, którą otrzymała w Gdańsku na spotkaniu z Duszpasterstwem Rodzin. Nadałam jej tytuł: „Wpatrzona”, nawiązując do Rekolekcji Beskidzkich, gdzie odkryła rąbek tajemnicy swojej duchowości i nieustannej kontemplacji Boga, której nauczył ją św. Jan Paweł II. Muszę przyznać, że jej duchową siłę wyczuwało się podczas tej pracy – jeszcze nigdy nie udało mi się napisać ikony tak prędko.

Odejście prof. Wandy Półtawskiej, Świadka Życia, należącej do pokolenia naszych rodziców, którzy przeżyli II wojnę światową, okres komunizmu, wybór kard. Wojtyły na papieża i odnowę Solidarnościową, kończy pewien trudny okres naszych dziejów.

Przed młodymi otwiera się obecnie nowa epoka pełna kolejnych napięć, konfrontacji, cierpień, wyzwań i odpowiedzialności za człowieka. Prof. Półtawska pozostawia im nie tylko dorobek własnej pracy naukowej, ale wzór działania, aby z Boża pomocą ochronić i otoczyć miłością życie każdego człowieka i jego godność.

Autor: Ewa Kowalewska – wiceprezes PFROŻ i przedstawiciel Human Life International Polska.

Troska o każdego człowieka powinna być czymś, co łączy społeczeństwo. Chcemy by sprawa ochrony życia nie była kwestią polaryzującą społeczeństwo. Myślę, że w tym duchu ma być obchodzony Dzień Papieski – ochrony życia – powiedział Jakub Bałtroszewicz. Prezes Polskiej Federacja Ruchów Obrony Życia w rozmowie z KAI wyjaśnił, jak rozumie przesłanie tegorocznego Dnia Papieskiego obchodzonego w tym roku 15 października pod hasłem „Cywilizacja życia”. Opowiedział także m.in. o planach na przyszłość PFROŻ, dokonał oceny wyroku Trybunału Konstytucyjnego i zdradził czy środowiska pro-life planują działania na rzecz wprowadzenia pełnej ochrony życia.

Anna Rasińska (KAI): Tegoroczny Dzień Papieski obchodzony będzie pod hasłem „Cywilizacja życia”. To pojęcie, kojarzy z ochroną życia ludzkiego od poczęcia do naturalnej śmierci. Jak wygląda dziś działalność stowarzyszeń pro-life pod tym kątem?

Jakub Bałtroszewicz (prezes PFROŻ): Polska Federacja Ruchów Obrony Życia, na czele której stoję, zrzesza bardzo wiele stowarzyszeń, organizacji i fundacji, działających w zakresie ochrony życia w Polsce. Ich zadania są różne; charytatywne, pomocowe, polityczne. Działają też w sferze lobbingu, za jeszcze lepszymi przepisami chroniącymi życie. Mówimy o wsparciu i powstawaniu domów samotnych matek, które są w całej Polsce, o oknach życia, do których można przekazać małe dziecko, by zostało oddane do adopcji bez żadnych konsekwencji. Oprócz tego dbamy o sieć pomocową wspierania osób, które wychowują dzieci chore czy niepełnosprawne, ale też rodzin wielodzietnych. Wszystkie działania podejmowane są w duchu opiekuńczym.

Jako Polska Federacja Ruchów Obrony Życia odcinamy się od zachowań agresywnych, polaryzujących społeczeństwo, od epatowania przemocą poprzez zdjęcia rozszarpanych w wyniku aborcji dzieci. My pokazujemy, że każdy człowiek jest ważny, chcemy się nim zaopiekować i udzielić pomocy w miarę możliwości. Chcemy by sprawa ochrony życia nie była kwestią polaryzującą społeczeństwo, tylko jednoczącą je. Troska o każdego człowieka powinna być czymś co łączy społeczeństwo, a nie je dzieli. Myślę, że w tym duchu Dzień Papieski ma być obchodzony – ochrony życia.

KAI: Termin „Cywilizacja życia” wskazuje na wartość życia, także po urodzeniu, jego godne funkcjonowanie, wzrastanie, rozwój. Czy na tym polu coś się w ostatnim czasie zmieniło?

Jeden z zarzutów, który podnoszą środowiska szczujące na ruchy pro-life, jest taki, że troszczymy się o dziecko dopóki jest w brzuchu matki, a kiedy się urodzi, jest skazane samo na siebie. Nic bardziej mylnego, wystarczy spojrzeć na dzieła rozmaitych organizacji zrzeszonych w PFROŻ, jak chociażby Fundację Małych Stópek. To ogromna praca na rzecz wspierania całych rodzin. W ten sposób pokazujemy, że chcemy zajmować się dziećmi, nie tylko w momencie, kiedy znajdują się pod sercem matki, ale zawsze, gdy potrzebują pomocy.

Jeżeli kobieta decyduje się na urodzenie dziecka chorego lub niepełnosprawnego, jeżeli została porzucona, chcemy wkraczać z pomocą i pokazać, że są organizacje, które potrafią wspierać takie rodziny.

KAI: Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z października 2020 roku stanowi duży sukces środowisk pro-life. Jak Pan go ocenia z perspektywy czasu?

Na pewno wyrok Trybunały Konstytucyjnego był krokiem w bardzo dobrą stronę. Nie powinno być tak, że zgodnie z prawem, można dokonać aborcji tylko z tego powodu, że dziecko jest podejrzane o chorobę czy niepełnosprawność. To coś absurdalnego.

Teraz potrzeba ogromnej pracy mojego środowiska, ale także rządzących, którzy powinni zmieniać prawo. Rodziny przyjmujące dzieci z ciężką chorobą, czy niepełnosprawnością nigdy nie powinny pozostać same, a społeczeństwo musi widzieć, że są otoczone troską i bardzo dobrze traktowane. Należy stworzyć konkretne rozwiązania systemowe. Nie można zrzucać wszystkiego na organizacje pozarządowe, które oczywiście robią wszystko, by dzieci były zaopiekowanie, a rodzice nie czuli sami. To kluczowe, by nastroje społeczne były po stronie życia, nie po stronie cywilizacji śmierci.

KAI: Wkrótce wybory, co jeśli w najbliższym czasie zmieni się władza i powróci temat większego dostępu do aborcji?

Nie boję się tego mitycznego wahadła, o którym mówi się od wielu, wielu lat. Przypomnę tylko, że przez krótki czas, pod koniec lat 90., aborcja była całkowicie dostępna w sposób legalny, przez funkcjonowanie tzw. przesłanki społecznej, którą wprowadziło SLD. Wówczas aborcja mogła być dokonywana w sposób całkowicie legalny, w szpitalu. Nie było ich wcale tak dużo ok. 2-3 tysiące. Ciężko mówić teraz o podziemiu aborcyjnym, środowiska pro-choice mówią o 100-500 tysiącach aborcji, co wydaje się odległe od rzeczywistości, skoro w czasie gdy aborcja była dozwolona, liczba ta była znacznie mniejsza.

Społeczeństwo rozumie, że ochrona życia, to ochrona życia, a nie uciskanie kobiet. Chcemy po prostu chronić ten najbardziej delikatny, wrażliwy moment rozwoju człowieka, jakim jest okres dorastania pod sercem matki.

Uważam, że prawo działa w pewnym stopniu kulturotwórczo. Widać to chociażby na przykładzie wprowadzenia zakazu palenia w pomieszczeniach. Nikt nie wierzył, że to się stanie, kultura przywiązania do papierosa była bardzo silna, wydawało się, że to prawo będzie martwe. Dzisiaj widzimy jak to prawo świetnie działa, wszyscy się do niego przyzwyczaili.

To, że Konstytucja chroni życie i zakazuje aborcji eugenicznej, ze względu na podejrzenie choroby czy niepełnosprawności, na pewno buduje świadomość społeczną, że nie tylko ludzie zdrowi mają prawo do życia, ale każdy. Nawet chory czy niepełnosprawny.

KAI: Według badań CBOS w ostatnich latach umocniło się poparcie dla kompromisu aborcyjnego, zwiększył się odsetek respondentów opowiadających się za liberalizacją prawa aborcyjnego. Jednocześnie maleje odsetek badanych, którzy sytuowaliby się wśród zwolenników zaostrzenia obowiązujących przepisów. Czy środowiska pro-life mają pomysł na to jak odwrócić te tendencje?

Przede wszystkim warto podkreślić, ze kompromis aborcyjny wciąż istnieje. Aborcja jest dozwolona w przypadku zagrożenia życia lub zdrowia matki, to oczywiste, że prawo nie powinno zmuszać kobiety do heroizmu. W takiej sytuacji nie mówimy nawet o dokonaniu aborcji, tylko o ratowaniu zdrowia czy życia matki. Podobnie w przypadku poczęcia dziecka w wyniku czynu zabronionego, np. gwałtu, czy współżycia z osobą poniżej 15. roku życia. Szanujemy ten kompromis aborcyjny. Wydaje się on dziś rozsądny.

Wiadomo, że środowiska pro-life chciałby pełnej ochrony życia, ale powinna być ona poprzedzona mentalną przemianą w społeczeństwie, a nie narzucona prawem. Kolejnych zmian w sferze prawnej nie będziemy podejmować.

A jaki jest pomysł na to by społeczeństwo przekonywać do ochrony życia? Myślę, że przede wszystkim należy pracować nad systemem wsparcia rodzin po urodzeniu dziecka. W przeszłości za bardzo skupialiśmy się na ochronie dziecka poczętego, a za mało myśleliśmy o dzieciach już urodzonych, dzisiaj się to zmienia. Coraz więcej dzieł podejmuje kwestie opieki nad dziećmi z wadami, czy niepełnosprawnością, by rodziny nie czuły się osamotnione. Kobieta otoczona miłością, opieką, wsparciem, raczej nie będzie myślała o aborcji.

KAI: Wiele działaczek i działaczy proaborcyjnych mówi o „piekle kobiet” i braku poszanowania dla ich życia, mimo że przesłanka pozwalająca na dokonanie aborcji w sytuacji zagrożenia życia matki wciąż obowiązuje. W podobnym tonie wypowiadają się także niektórzy lekarze. Z czego to wynika?

Aborcja nie jest wygodna dla kobiety, aborcja jest genialnym rozwiązanie dla mężczyzny, który nie chce podejmować odpowiedzialności za życie poczęte i w tym sensie aborcja jest faktycznie piekłem kobiet. Decydują się na nią kobiety, które zostały pozbawione miłości i opieki mężczyzny. Aborcja jest kryzysem męskości w Polsce. Kobieta, która ma wsparcie nie pomyśli o aborcji. Natomiast jeśli w takiej sytuacji matka słyszy od ojca dziecka: “Twój brzuch twoja sprawa”… W pewnym sensie kobietom wmówiono, że prawo do aborcji jest prawem kobiety. Uważam, że jest po prostu uwalnianiem mężczyzny od odpowiedzialności, dlatego tak wygodnie się ją stosuje.

Zawsze wyszukuje się takie przypadki, które mają być przykładem, jak prawo jest drakońskie, jak bardzo jest złe. Lekarz, który działa w świetle prawa, chroni życie kobiety, jej zdrowie, nie dokonuje de facto aborcji, ponieważ to skutek ratowania zdrowia czy życia kobiety. Prawo jest jednoznaczne, jeśli udaje się, że tak nie jest, tworzy się jakąś wymyśloną tezę, ideologię pod konkretną narrację. Prawo jest tu bardzo precyzyjne i każdy lekarz ma obowiązek je znać i stosować, tzn. ratować życie kobiety, a jeżeli jest to możliwie, również dziecka. Czasem leczenie kobiety doprowadza do śmierci płodu i faktycznie nie ma innego wyjścia. Tutaj decyzja zostaje po stronie kobiety.

W Kościele katolickim mamy chociażby święte, które nie zgodziły się kosztem własnego życia na śmierć swojego nienarodzonego dziecka. Są to jednak sytuacje skrajne i wyjątkowe, nikt nie zmusza do takiego heroizmu. Mówienie, że w Polsce kobiety umierają, ponieważ aborcja jest zakazana jest po prostu nieprawdą.

KAI: Podobne historie można usłyszeć w kontekście poronienia. Niektóre środowiska i media straszą, że kobiety będą poddawane kontroli, by stwierdzić czy poronienie dokonało się samoistnie, czy też w wyniku użycia środków farmakologicznych.

Takie zjawisko jest ideologicznym nakręcaniem spirali strachu, przez środowiska, które chciałyby całkowicie zliberalizować prawo aborcyjne. Dla każdej osoby myślącej logicznie wydają się absurdalne. Pracując w organizacjach związanych z ochroną życia od ponad 10 lat, nigdy nie słyszałem o podobnych pomysłach.

KAI: A jaka jest dalsza strategia działalności Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia?

Chcemy skupić się na budowaniu wizerunku pro-lifu opartego na archetypie opiekuna. Bardzo nam przeszkadza przypisywanie narracji wojennej, polaryzującej społeczeństwo.

Oczywiście są ruchy, które działają w sposób agresywny, które za wszelką cenę chcą skłócić społeczeństwo, epatują wizerunkami płodów, używają bardzo ostrego słownictwa. My nie nazywamy ich ruchamy pro-life tylko antyaborcyjnymi. W naszej opinii ta retoryka wojenna jest nieskuteczna, chcemy odciąć się od podobnych działań. Przekonanych nikt nie musi przekonywać, a nieprzekonanych tylko odstraszają od ochrony życia. Dla nas najważniejsze jest dotarcie do społeczeństwa z pozytywnym przekazem. Chcemy by obrońca życia był kojarzony jako osoba, która chce wspierać rodziny, pomagać, towarzyszyć, chronić.

Miarą człowieczeństwa jest jego podejście do najsłabszych. Nie tylko dzieci poczętych, ale także starszych. Ochrona życia powinna jednoczyć społeczeństwo jako coś, co jest podstawą każdego zdrowego człowieczeństwa.

Dziękuję za rozmowę.

rozmawiała Anna Rasińska / KAI

Prezes Fundacji Małych Stópek ks. Tomasz Kancelarczyk został uhonorowany „Lwem Ordo Iuris” w kategorii „życie”. Uroczysta gala odbyła się pod koniec września w Warszawie. „Lwem nie jestem, chociaż bywam wtedy, kiedy trzeba walczyć w obronie kobiety w ciąży” – powiedział wyróżniony kapłan.

Instytut Ordo Iuris obchodzi w tym roku 10-lecie swojej działalności. Zwieńczeniem jubileuszu była uroczysta gala, podczas której wręczono „Lwy Ordo Iuris”. Nagrody otrzymały osoby, które zgromadziły najwięcej głosów internautów w pięciu kategoriach: Życie, Rodzina, Wolność, Chrześcijańskie Dziedzictwo Narodu oraz Kultura.

Laureatem nagrody w kategorii „życie” został ks. Tomasz Kancelarczyk – pomysłodawca i prezes Fundacji Małych Stópek, organizator szczecińskiego Marszu dla Życia, propagator dzieła duchowej adopcji dziecka poczętego i wiceprezes Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia. W ramach swojej działalności wspiera potrzebujących, osoby niepełnosprawne, bezdomne, ubogie oraz pomaga kobietom, które stoją przed dramatyczną decyzją dotyczącą życia swoich dzieci. Niesie pomoc matkom w trudnych sytuacjach życiowych. Jak sam podkreśla, droga obrony życia jest niełatwa, ale choćby dla jednego uratowanego istnienia, warto stale nią podążać.

„Lwa” w kategorii Rodzina otrzymali Jadwiga i Jacek Pulikowscy. Przez wiele lat zajmują się oni doradztwem rodzinnym, są autorami licznych książek i wykładów. W kategorii Wolność nagrodę otrzymał publicysta Witold Gadowski. Laureatem w kategorii Chrześcijańskie Dziedzictwo Narodu został natomiast ks. prof. Dariusz Kowalczyk, wykładowca Papieskiego Uniwersytetu Gregorianum, rekolekcjonista i pisarz. W kategorii Kultura nagrodzony został prof. Wojciech Roszkowski – historyk, autor wielu książek, w tym podręcznika „Historia i Teraźniejszość”.

Kapituła wręczyła także nagrody specjalne w niektórych kategoriach. W kategorii Życie uhonorowany został ginekolog prof. Bogdan Chazan. Nagrodę specjalną w kategorii rodzina otrzymała dr Wanda Półtawska – lekarka zaangażowana we wsparcie rodzin, przyjaciółka papieża Jana Pawła II. W kategorii Chrześcijańskie Dziedzictwo Narodu nagrodzony został Sławomir Olejniczak – prezes Stowarzyszenia Kultury Chrześcijańskiej im. ks. Piotra Skargi. Z kolei w kategorii Kultura kapituła nagrodziła Leszka Sosnowskiego – założyciela wydawnictwa Biały Kruk.

Wręczone zostały również wyróżnienia w poszczególnych kategoriach. Otrzymały je osoby, którym Instytut udzielał pomocy prawnej. W kategorii Życie wyróżnieni zostali działacze prolife: dr Bawer Aondo-Akaa, Jan Bienias, Adam Brawata i Anna Trutowska.

W kategorii Rodzina wyróżnienie otrzymali Monika i Zdzisław Pankowie – rodzice niepełnosprawnego chłopca. W kategorii Wolność wyróżniono Janusza Komendę – pracownika zwolnionego z pracy w IKEA za cytowanie Biblii na firmowym forum.

Źródło: OrdoIuris.pl

– Ochrona życia i zdrowia kobiety w ciąży oraz jej dziecka – zarówno w okresie prenatalnym, jak i po urodzeniu – przynosi dobre owoce – aborcja złe! – podkreśla Polska Federacja Ruchów Obrony Życia w wydanym dziś oświadczeniu.

„Twórzmy społeczeństwo solidarne, pomagające, które wspiera najbardziej potrzebujących i najsłabszych. Każdą brzemienną matkę i jej poczęte dziecko w sytuacji kryzysowej otaczajmy opieką i troską!” – apeluje Polska Federacja Ruchów Obrony Życia w wydanym dziś oświadczeniu „O więcej solidarności, zrozumienia i empatii, pomocy oraz wsparcia dla kobiet w ciąży oraz ich dzieci – przed i po ich urodzeniu!”. Federacja zrzesz kilkadziesiąt organizacji pro-life i pro-family, które dzięki pomocy dużej części społeczeństwa, robią w tej przestrzeni bardzo wiele.

„Zwracamy się do wszystkich o zaniechanie propagowania rozwiązań, które są niebezpieczne dla kobiet i ich nienarodzonych dzieci oraz uderzają w podstawy godności człowieka i jego praw, a pośrednio w całe społeczeństwo. Szanujmy polski dorobek ostatnich 30 lat w zakresie ochrony matki oraz dziecka w prenatalnej fazie życia!” – apelują obrońcy życia zrzeszeni w PFROŻ.

Poniżej pełna treść oświadczenia:

Oświadczenie Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia

 

O więcej solidarności, zrozumienia i empatii, pomocy oraz wsparcia dla kobiet w ciąży
oraz ich dzieci – przed i po ich urodzeniu!

 

W Polsce trwa brutalna kampania wyborcza, w której wykorzystywane są również problemy fundamentalnej wagi, jakimi są życie i zdrowie ludzi w ich pierwszej, prenatalnej fazie życia. Ofiarą tej kampanii staje się zarówno ochrona macierzyństwa, jak i życie dzieci w łonach matek. Niektóre środowiska polityczne w swoich programach deklarują wprowadzenie prawa do aborcji (w tym tabletki aborcyjnej) na żądanie i próbują pozyskać poparcie upowszechniając proaborcyjną propagandę, która de facto krzywdzi kobiety.

 

Cofa nas to do okresu, gdy Polska była w pełni uzależniona od sowieckiej Rosji i pod jej presją w 1956 roku przyjęła prawo zezwalające na przerywanie ciąży. Przypominamy, że to prawo obowiązywało w Polsce w latach 1956-1993 i powodowało poważne następstwa zdrowotne u kobiet oraz śmierć od 120 do 500 tysięcy nienarodzonych dzieci rocznie. Aborcja stała się wówczas najbardziej popularną metodą planowania rodziny.

 

Po rewolucji solidarnościowej w 1980 roku, dzięki staraniom setek tysięcy Polaków, NSZZ „Solidarność”, Kościoła katolickiego, polskich lekarzy oraz wielu innych środowisk, zmieniono ustawodawstwo mając na uwadze zarówno ochronę zdrowia polskich matek, jak i życia dziecka w okresie prenatalnym.

 

Przyjęta w 1993 roku ustawa o planowaniu rodziny wprowadziła ochronę życia dziecka w łonie matki oraz pomoc materialną, prawną i psychologiczną dla kobiet brzemiennych. To spowodowało zasadniczą poprawę stanu zdrowia kobiet w okresie ciąży, porodu i połogu, a także zmniejszenie okołoporodowej śmiertelności noworodków, co zgodnie z wymogami ustawy wykazywały coroczne raporty ministerstw: zdrowia, edukacji oraz pracy i polityki socjalnej.

 

Są to:

• zmniejszenie liczby zgonów kobiet w wyniku ciąży, porodu i połogu;
• znaczne obniżenie umieralności niemowląt;
• zmniejszenie liczby zabójstw dzieci do 1-go roku życia.

Nastąpiły ogromne zmiany świadomości społecznej w kierunku poszanowania ludzkiego życia od poczęcia, zgodnie z prawem naturalnym, Konwencją o Prawach Dziecka i Konstytucją RP.

 

Nowe propozycje stanowią bardzo poważne zagrożenie dla zdrowia kobiet w aspekcie macierzyństwa. Obecnie polskie prawo chroni zarówno matki, jak i ich dzieci, przede wszystkim dlatego, że aborcja jest dla nich bardzo niebezpieczna. Kodeks Etyki Lekarskiej (art. 39) stwierdza: Podejmując działania lekarskie u kobiety w ciąży lekarz równocześnie odpowiada za zdrowie i życie jej dziecka.

 

Upowszechniana ostatnio z naruszeniem prawa pigułka aborcyjna stanowi znacznie większe zagrożenie dla zdrowia, a nawet życia kobiet, niż „tradycyjna” aborcja chirurgiczna.

 

Twórzmy społeczeństwo solidarne, pomagające, które wspiera najbardziej potrzebujących i najsłabszych. Każdą brzemienną matkę i jej poczęte dziecko w sytuacji kryzysowej otaczajmy opieką i troską! Organizacje zrzeszone w Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia, dzięki pomocy dużej części społeczeństwa, robią w tej przestrzeni bardzo wiele.

 

Zwracamy się do wszystkich o zaniechanie propagowania rozwiązań, które są niebezpieczne dla kobiet i ich nienarodzonych dzieci oraz uderzają w podstawy godności człowieka i jego praw, a pośrednio w całe społeczeństwo. Szanujmy polski dorobek ostatnich 30 lat w zakresie ochrony matki oraz dziecka w prenatalnej fazie życia!

 

Podkreślamy: ochrona życia i zdrowia kobiety w ciąży oraz jej dziecka – zarówno w okresie prenatalnym, jak i po urodzeniu – przynosi dobre owoce – aborcja złe!

 

W imieniu Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia

Jakub Bałtroszewicz – prezes
Ewa Kowalewska – wiceprezes
ks. Tomasz Kancelarczyk – wiceprezes

Oświadczenie do pobrania w formie PDF.

Komentarz wiceprezes PFROŻ Ewy Kowalewskiej w formie AUDIO.

21 sierpnia 2023 r. zmarł dr Jerzy Umiastowski – były przewodniczący Komisji Etyki przy Naczelnej Radzie Lekarskiej i współautor polskiego Kodeksu Etyki Lekarskiej. Miał 90 lat.

Polska Federacja Ruchów Obrony Życia żegna swojego Przyjaciela
śp. dr. Jerzego Umiastowskiego,
który odszedł do Domu Ojca w dniu 21 sierpnia 2023 r.

 

Dr Jerzy Umiastowski był lekarzem i społecznikiem znanym m.in. z postawy zaangażowania w poszanowanie ludzkiego życia od poczęcia do naturalnej śmierci. Postawa ta była widoczna w codziennej działalności, ale także jako przewodniczącego Komisji Etyki przy Naczelnej Radzie Lekarskiej, w opracowaniu polskiego Kodeksu Etyki Lekarskiej czy w pracach Papieskiej Akademii Pro-Vita w Watykanie. 

 

Pozostaje w naszej pamięci i stanowi wzór życzliwego człowieka i lekarza, głoszącego ponadkonfesyjną prawdę o prawach człowieka, w tym szczególnie prawa do życia i rozwoju od poczęcia.

 

Pogrzeb odbędzie się na Cmentarzu Katolickim w Sopocie w dniu 5 września, o godz. 11:00.

 

W imieniu Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia
Jakub Bałtroszewicz – prezes
Ewa Kowalewska – wiceprezes
Ks. Tomasz Kancelarczyk – wiceprezes

Śp. dr Jerzy Umiastowski
ofiarny lekarz, wielki obrońca życia i godności człowieka

Jerzy Umiastowski urodził się 3 stycznia 1933 r. w Wilnie. Pochodził ze znanej rodziny szlacheckiej herbu Roch III. Studia medyczne ukończył w Akademii Medycznej w Gdańsku w 1959 r., doktorat obronił w roku 1964.

Był bardzo zasłużonym działaczem „NSZZ Solidarność”, pracownikiem dydaktycznym w AM w Gdańsku oraz lekarzem w szpitalu w Gdańsku – Zaspie. 

We wrześniu 1981 r. został szefem służby medycznej I Krajowego Zjazdu Solidarności. 13 grudnia 1981 r. przewodniczył Komitetowi Strajkowemu Akademii Medycznej oraz współpracował z Komitetem Strajkowym Stoczni Gdańskiej. Szykanowany i aresztowany – postępowanie umorzono we wrześniu 1982 r. Ofiarnie prowadził opiekę lekarską nad ukrywającymi się działaczami „Solidarności”.

W maju i sierpniu 1988 r. sprawował opiekę medyczną podczas strajków w Stoczni Gdańskiej. Był uczestnikiem obrad Okrągłego Stołu w tzw. podzespole ds. służby zdrowia. W 1989 r. był delegatem na Walny Zjazd Delegatów, a w roku 1990 wiceprzewodniczącym obrad Krajowego Zjazdu Delegatów „NSZZ Solidarność”. Był współinicjatorem sławnej uchwały w obronie poczętych dzieci przed aborcją. 

Od 1990 do 2005 r. brał udział w organizowaniu Izb Lekarskich. Został przewodniczącym  Komisji Etyki przy Naczelnej Radzie Lekarskiej. Był zaangażowanym współautorem polskiego Kodeksu Etyki Lekarskiej. 

W 1996 r. został przyjęty jako członek korespondent Papieskiej Akademii Pro-Vita w Watykanie. Od 1998 r. współpracował z Komisją Bioetyki przy Radzie Europy, a następnie w latach 2004-2005 przy Unii Europejskiej. Był wykładowcą medycyny pastoralnej w Gdańskim Archidiecezjalnym Seminarium Duchownym. Otrzymał nagrodę Pro Ecclesia et Populo za zasługi dla Archidiecezji Gdańskiej. Odznaczony złotą odznaka honorową obrońców życia Human Life International.

Autor publikacji z dziedziny biochemii i bioetyki. W 2001 r. odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, ale odmówił jego przyjęcia z rąk prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. Odebrał je dopiero, w 2005 r. od prezydenta Lecha Kaczyńskiego.

Niestrudzenie i ofiarnie służył chorym i poszkodowanym walcząc o ich godność i zdrowie. Pracował nad przygotowaniem etosu lekarza, który zawsze staje w obronie ludzkiego życia, zwłaszcza zagrożonego, bezbronnego, tych którzy sami bronić się nie mogą. 

Był wielkim, fachowym wsparciem dla polskich obrońców życia! 

Niechaj spoczywa w pokoju Bożym!

15 lutego minie 20 lat od śmierci prof. Włodzimierza Fijałkowskiego wybitnego polskiego humanisty, lekarza ginekologa-położnika, członka Papieskiej Akademii „Pro Vita”, twórcy polskiego modelu Szkoły Rodzenia, który jest wzorem dla współczesnych obrońców życia.

Prof. Włodzimierz Fijałkowski (1917-2003) był wybitnym lekarzem ginekologiem i położnikiem, autorem ponad 20 książek oraz kilkuset artykułów naukowych i popularno-naukowych z dziedziny medycyny, ekologii prokreacji i problematyki rodzinnej, twórcą polskiego Modelu Szkoły Rodzenia, wybitnym humanistą działającym skutecznie na rzecz polskiej rodziny. Przez wiele lat blisko współpracował z wieloma organizacjami pozarządowymi i prorodzinnymi, m.in. z Polską Federacją Ruchów Obrony Życia (PFROŻ).

– Całą Jego twórczość cechuje głęboki humanizm, przeniknięty wartościami chrześcijańskimi. Wartości te inspirowały działanie profesora, kreowały jego postawy życiowe i stanowiły przedmiot szczególnej troski o to, aby wpisać j w świadomość społeczeństwa polskiego. Zasługi profesora w tym zakresie są istotne i jednoznaczne. Był wielkim Polakiem, lekarzem, humanistą, uczonym, społecznikiem, chrześcijaninem i człowiekiem, wzorem osobowym dla młodych pokoleń, nie tylko związanych profesjonalnie z medycyną – podkreśla Polska Federacja Ruchów Obrony Życia.

Z okazji 20. rocznicy śmierci, należący do PFROŻ Klub Przyjaciół Ludzkiego Życia – Human Life International Polska, zaktualizował serwis internetowy poświęcony pamięci Włodzimierza Fijałkowskiego: www.prolife.org.pl, gdzie znajdują się materiały archiwalne, biograficzne i wspomnienia dotyczące profesora.

Jeden z członków Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia, były senator Antoni Szymański „poznał” prof. Włodzimierza Fijałkowskiego poprzez lekturę artykułów lekarza ginekologa w prasie dla matek, które późniejszy polityk często powielał i przekazywał znajomym. Gdy na początku lat 80. XX w. Szymański związał się z gdańskim stowarzyszeniem pro-life Gaudium Vitae, zapraszał prof. Fijałkowskiego na prelekcje na Pomorze. Pierwsze spotkanie odbyło się w kościele jezuitów w Gdańsku – świątynia była wypełniona po brzegi. Później spotkania z prof. Fijałkowskim odbywały się i na Uniwersytecie Gdańskim, i w wielu środowiskach, które zajmowały się problematyką macierzyństwa i ochrony życia – w szkołach pielęgniarstwa i położnictwa, wśród pracowników socjalnych.

– Prof. Fijałkowski propagował naturalne planowanie rodziny, mówił o przygotowaniu do naturalnego porodu, w którym uwzględniał udział ojca, zachęcał do karmienia naturalnego – podkreślał, że to wszystko jest ekologiczne – mówi Antoni Szymański, który zaznacza, że profesor przyjeżdżał na Pomorze, ale także do wielu innych miejsce w Polsce pro bono i nie otrzymywał gratyfikacji finansowych za swoje prelekcje.

Dla dzisiejszych obrońców życia może być wzorem konsekwencji w działaniu, umiejętności rozmowy z ludźmi i przekazywania czasem trudnych treści dla współczesnego człowieka. – On miał bardzo klarowne poglądy, ale starał się działać w taki sposób, żeby przybliżać ludzi do ruchu pro-life, chociaż mieli w tej sprawie inne poglądy. Jego ulubionym słowem było „pozyskiwać” – nie zmuszać, a pozyskiwać przez postawę, wiedzę i umiejętną komunikację – podkreśla Antoni Szymański. – On mówił: „wszystkie argumenty są za życiem – musimy tylko życzliwie do nich przekonać” – dodaje były senator.

Antoni Szymański zwraca uwagę, że prof. Fijałkowski dbał o precyzyjny język. Od „dziecka nienarodzonego” wolał pozytywnie brzmiące „dziecko poczęte”. Gdy słyszał o tym, że rodząc się „dziecko przyszło na świat”, to pytał: a gdzie ono było przez dziewięć miesięcy – nie na świecie? Podkreślał, że język buduje sposób myślenia.

– Człowiek o jasnych poglądach za życiem, dla którego ważne było przekonywanie nieprzekonanych, a w związku z tym rozmawianie z nimi tak, aby wzbudzić ich zainteresowanie; działać skutecznie, ale z poszanowaniem i życzliwością wobec tych, którzy mają inne poglądy – wspomina prof. Fijałkowskiego Antoni Szymański.

Włodzimierz Fijałkowski urodził się 4 czerwca 1917 r. w Bobrownikach n/ Wisłą (woj. bydgoskie). Ukończył liceum klasyczne w Rypinie. Studia medyczne rozpoczął w 1935 r. w Szkole Podchorążych Sanitarnych na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Kontynuował je w tajnym nauczaniu w Warszawie oraz po zakończeniu wojny w Edynburgu (Szkocja). Brał udział w kampanii wrześniowej jako lekarz oddziałów administracyjnych Sztabu Głównego w Szpitalu Ujazdowskim. Za swoją działalność w Ruchu Oporu został aresztowany. Początkowo więziony w Radomiu, potem w obozach koncentracyjnych w Birkenau-Brzezince oraz Wirtembergii.

Po powrocie do Polski pracował jako lekarz w szpitalach w Gdańsku, Wrocławiu, Bystrzycy Kłodzkiej, a od 1955 r. w Łodzi. W 1949 obronił doktorat z dziedziny położnictwa. Dramatyczne doświadczenia wojenne stanowiły głęboką inspirację dla późniejszej niestrudzonej obrony życia ludzkiego przez Profesora jako lekarza – ginekologa i położnika. W 1956 r, gdy weszła w życie „Ustawa o dopuszczalności przerywania ciąży”, pracując jako lekarz w klinice i w przychodni, pisemnie uzasadniał swoją odmowę skierowania kobiety na aborcję: „jako człowiek – odmawiam”. Za tę postawę został usunięty z pracy w przychodni i szykanowany. W 1966 r. obronił habilitację, ale wniosek o tytuł docenta na Akademii Medycznej został odrzucony z powodu postawy sprzeciwu wobec aborcji. W 1974 r. zwolniono go z Akademii Medycznej za odmowę wykonywania aborcji oraz „nie wychowywanie młodzieży w duchu socjalistycznym”. W 1992 r., gdy był już na emeryturze, Akademia Medyczna w Łodzi nadała mu tytuł naukowy profesora medycyny.

Był mistrzem słowa i pióra. Jego wykłady, prelekcje, publikacje cieszyły się ogromnym zainteresowaniem. Większość książek miała kilka wznowień pomimo dużego nakładu (np. 200 tys. egz.). Około 40 lat współpracował z jedynym czasopismem skierowanym do matek „Twoje Dziecko”, pisał do niego artykuły, prowadził rubrykę „Ginekolog radzi”.

Był twórcą pierwszej szkoły rodzenia w Polsce, opracował Polski Model Szkoły Rodzenia i wdrożył go na terenie całego kraju, szkoląc przez kilkadziesiąt lat bardzo liczną kadrę profesjonalistów. Jemu zawdzięczamy przeniesienie na teren Polski idei psychoprofilaktyki porodowej oraz wdrożenie jej w opiece pre- i perinatalnej, np. system „matka z dzieckiem” po porodzie (rooming in). Dzięki inicjatywie profesora odbyły się pierwsze porody szpitalne z udziałem ojca (1983 r.) i upowszechniła się praktyka porodów naturalnych oraz rodzinnych. Profesor opracował naukowe podstawy rodzicielstwa zgodnego z naturą, ekologii prokreacji (jest autorem 12-punktowego tzw. „Scalonego Programu Prokreacji Ekologicznej”), naturalnego planowania rodziny i naturalnego karmienia niemowląt. W swoich publikacjach oraz wykładach propagował profilaktykę prekoncepcyjną oraz nowy model rodziny oparty na tzw. zharmonizowanym dwurodzicielstwie. Podejmował zagadnienia zdrowia publicznego, m.in. znaczenia stylu życia wolnego od nałogów i uzależnień. Był prekursorem rozwoju psychologii prenatalnej w Polsce, ukazując piękno życia dziecka przed urodzeniem.

Profesor należał do wielu towarzystw naukowych w Polsce i za granicą, pełniąc w nich liczne funkcje. W uznaniu jego wkładu w promowanie humanistycznych wartości na terenie medycyny został powołany na członka Papieskiej Akademii Pro Vita, Stowarzyszenia Rycerskiego Orderu Jasnogórskiej Bogarodzicy i Rady Naukowej Instytutu Jana Pawła II w KUL. Otrzymał wiele odznaczeń, nagród i wyróżnień, m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski św. Grzegorza Wielkiego z Gwiazdą, Odznakę Żołnierzy Armii Krajowej, Medal Pro Ecclesia et Pontifice, Medal Prymasowski „Ecclesiae populoque servitium praestanti”.

Był troskliwym mężem i ojcem czwórki dzieci. Przez kilkadziesiąt lat był zaangażowanym członkiem Ruchu Focolare.

Papież Jan Paweł II bardzo cenił Profesora, czytał jego publikacje, na uroczystość pogrzebową wystosował list, w którym wyrażał wdzięczność Bogu za życie i dzieło Profesora. W czasie przemówień pogrzebowych prof. W. Fijałkowski został  określony m.in. jako „człowiek niezłomny”, „prorok naszych czasów”, „człowiek epoki”, „człowiek, który wyprzedził epokę”, „człowiek nie z tej ziemi”, „wzór wielkiego człowieka, chrześcijanina, lekarza i Polaka”.