Przemysław Radzyński

W imieniu organizatorów IX edycji konferencji naukowych „Profilaktyka zaburzeń zdrowia prokreacyjnego” zapraszamy do udziału w międzynarodowym wydarzeniu, które odbędzie się w sobotę 6.12.2025 roku na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, na Auli im. Jana Pawła II, Kampus Dewajtis. Tematem przewodnim jest: Zdrowie prokreacyjne wieku rozwojowego – zagrożenia i profilaktyka.

Sympozjum stanie się także okazją do świętowania jubileuszu XXXV-lecia Polskiego Stowarzyszenia Nauczycieli Naturalnego Planowania Rodziny (PSNNPR).

Dzięki gościnności Centrum Kształcenie UKSW podejmujemy cykl sympozjów, których dotychczas odbyło się już 8 a tematyka w kolejnych latach dotyczyła: Początku ludzkiego życia (2011), Rewolucji w położnictwie w XXI wieku (2012), Najnowszych odkryć w dziedzinie zdrowia prokreacyjnego i rozpoznawania płodności (2013), Diagnostyki i terapii przyczynowej zaburzeń płodności (2014, 2015), Wczesnych niepowodzeń prokreacji ,niepomyślnej diagnozy prenatalnej i chorób nowotworowych w ciąży (2016), Zdrowiu prokreacyjnemu mężczyzn (2018) oraz Zdrowiu rodziny (2019);  https://matercare-poland.pl/konferencje/

Naszym priorytetem jest zapewnienie uczestnikom przyjemnej atmosfery, wysokiego poziomu merytorycznego i etycznego. Dotychczasowe wydarzenia miały dobrą ocenę ewaluacyjną. Interdyscyplinarny charakter zapewniał międzypokoleniową akademicką przestrzeń wymiany wiedzy oraz sprzyjał budowaniu społeczności osób zainteresowanych problematyką rozwoju osobistego, kontynuacją kształcenia w trosce o życie, zdrowie i godność każdej osoby. 

Sympozjum jest poświęcone zdrowiu młodego pokolenia; jak je kształtować jeszcze przed przyjściem na świat – prenatalnie? Co może sprzyjać profilaktyce chorób i problemów zwłaszcza przyszłej prokreacji? Jak zdrowo wychowywać młodych, czego unikać i kiedy podejmować diagnostykę lub terapię? Jakie zadania stoją wobec kadry medycznej oraz Nauczycieli naturalnego planowania rodziny by twórczo, wspólnie budować i integrować środowisko zaangażowane w troskę o zdrowie prokreacyjne młodych ludzi? Być może to będzie wstępem do kolejnych spotkań w tej tematyce. Wydarzenie ma wymiar międzynarodowy bowiem będziemy gościć eksperta w zakresie endometriozy dr Annę Stępniewską z Werony.

Ponadto w nawiązaniu do jubileuszu PSNNPR, będzie nam towarzyszyć dr Monika Dowejko z Angielskiego Stowarzyszenia NPR, dzięki, któremu powstało nasze polskie PSNNPR https://www.nfpta.org.uk/.

Serdecznie zapraszamy studentów zwłaszcza kierunków medycznych, pedagogicznych i psychologicznych, położne, pielęgniarki, nauczycieli oraz lekarzy i wszystkich zainteresowanych tą tematyką. 

Informacje i zapisy na stronie: www.psnnpr.com/konferencja2025                                                                                             

W imieniu komitetu organizacyjnego

Prezes PSNNPR dr n. med. Ewa Ślizień Kuczapska 

O pragnieniu ojcostwa i o milczeniu, które mu towarzyszy.

W dyskusjach o rodzicielstwie często słyszy się głosy kobiet: o ich pragnieniu macierzyństwa, o trudach, emocjach i decyzjach, które kształtują ich życie. Znacznie rzadziej mówi się natomiast o mężczyznach – o ich pragnieniach, wątpliwościach i potrzebie bycia ojcem. Ojcostwo, choć fundamentalne dla życia rodzinnego i społecznego, bywa w debacie publicznej sprowadzane do roli dodatku. A przecież mężczyźni również chcą mieć dzieci, i to z powodów znacznie głębszych niż tylko biologiczny instynkt.

Pragnienie ojcostwa u mężczyzn ma wiele źródeł. Na najbardziej podstawowym poziomie jest w nim obecny naturalny impuls przekazania życia – chęć, by coś z siebie pozostawić, by uczestniczyć w ciągłości pokoleń. Ale to tylko początek. Dla wielu mężczyzn dziecko nie jest projektem genetycznym, lecz relacją, w której mogą odkrywać własną czułość, troskę i dojrzałość. Ojcostwo staje się przestrzenią, w której mężczyzna może wyrazić miłość w najbardziej konkretny sposób – poprzez codzienną obecność, odpowiedzialność, wychowanie, a czasem milczącą ofiarę.

Problem w tym, że społeczeństwo rzadko pozwala mężczyznom o tym mówić. Decyzje o posiadaniu dzieci są zwykle przedstawiane jako domena kobiet – to one „decydują”, „czują”, „planowały” lub „nie planowały”. Głos mężczyzny w tej sprawie często pozostaje w cieniu. Nie dlatego, że nie ma nic do powiedzenia, ale dlatego, że jego emocje i pragnienia w tym kontekście są mniej rozpoznane i rzadziej uznawane za ważne. W kulturze, która przez dziesięciolecia przypisywała mężczyznom rolę dostarczycieli środków do życia, ojcowskie uczucia i potrzeby były marginalizowane – a tymczasem wielu mężczyzn doświadcza głębokiego poczucia straty, kiedy nie mają szansy stać się ojcami.

Niektórzy mężczyźni mówią o tym wprost: chcą mieć dzieci, bo chcą kochać i być potrzebni. Dziecko daje im poczucie sensu, którego nie zastąpi ani kariera, ani sukcesy materialne. Inni pragną dzieci, bo widzą w ojcostwie szansę na naprawienie historii swojego życia – na bycie takim ojcem, jakiego sami nie mieli. Jeszcze inni – bo chcą przekazać wartości, które uważają za ważne, i wiedzą, że świat po nich nie skończy się pustką. Te motywy są głęboko ludzkie i nie mają nic wspólnego z egoizmem, który czasem przypisuje się pragnieniu posiadania dzieci.

Współczesna debata o rodzicielstwie potrzebuje więc większej wrażliwości na głos mężczyzn. Trzeba uznać, że decyzja o dziecku to nie tylko wybór kobiety, ale wspólna droga dwojga ludzi – także emocjonalnie, nie tylko biologicznie. Mężczyźni mają prawo mówić o swoim pragnieniu ojcostwa, o bólu jego braku, o marzeniu, by ich życie miało ciąg dalszy w kimś, kogo mogą wychować i kochać.

Milczenie mężczyzn na temat ojcostwa nie oznacza obojętności. Oznacza często społeczny brak przestrzeni, by o tym mówić bez wstydu czy lęku przed oceną. A przecież właśnie wtedy, gdy pozwolimy mężczyznom mówić o ich pragnieniach z czułością i szczerością, rodzicielstwo stanie się naprawdę wspólne – nie tylko biologicznie, lecz także duchowo i emocjonalnie.

Ojcostwo to nie tylko obowiązek. To także marzenie – głęboko ludzkie, piękne i warte usłyszenia.

Czasem myślę, że w każdym mężczyźnie, nawet w tym, który nigdy nie miał dzieci, żyje jakiś cień ojcostwa — potrzeba, by komuś dać z siebie dobro, by chronić, uczyć, prowadzić. To nie zawsze musi oznaczać biologiczne ojcostwo; czasem wystarczy obecność, troska o kogoś słabszego, gest, który mówi: „możesz na mnie liczyć”. Ale kiedy mężczyzna naprawdę staje się ojcem, ten cień nabiera kształtu — zyskuje imię, uśmiech, spojrzenie.

Dziecko nie czyni z mężczyzny bohatera, lecz pokazuje mu, że bohaterem można być w codzienności: w wstawaniu w nocy, w cierpliwym tłumaczeniu, w ciszy, gdy trzeba po prostu być obok. To nie jest spektakularne, ale właśnie w tym kryje się głęboka siła ojcostwa — cicha, a jednak niezastąpiona.

Może właśnie dlatego mężczyźni chcą mieć dzieci. Bo w świecie, który często mówi im, że mają być twardzi, skuteczni i niezależni, dziecko pozwala im być delikatnymi bez wstydu, potrzebnymi bez przymusu, kochającymi bez warunków. W oczach dziecka mężczyzna widzi nie ocenę, lecz zaufanie. A może nie ma większego daru niż to — wiedzieć, że ktoś tak mały i bezbronny patrzy na ciebie z wiarą, że go nie zawiedziesz?

Rafał Szczypta

Bardzo rzadko zwracamy się do Was z prośbą o konkretne działanie! Tym razem sprawa jest tak ważna, bo ważą się losy Europejskiej Inicjatywy Obywatelskiej „Mój głos, mój wybór”. Już 2 grudnia w Brukseli odbędzie się wysłuchanie publiczne na jej temat w Parlamencie Europejskim.

Temu wysłuchaniu z wielką uwagą przyglądać się będzie Komisja Europejska, która już spotkała się z autorami inicjatywy 1 października. Od rezultatu tego wysłuchania zależeć będzie jakie kroki podejmie Komisja Europejska (ma czas na to do 1 marca 2026 roku) i czy zdecyduje się finansować turystykę aborcyjną dla obywatelek UE.

Jeżeli do tego dojdzie, Polka, która będzie chciała dokonać aborcji, będzie mogła wyjechać do Niemiec, Francji czy Holandii i zrobić to na koszt podatnika europejskiego, czyli każdego z nas. W ten sposób też UE kompletnie pominie przepisy krajowe w tej sprawie. To oznacza, że mimo kompletnego braku kompetencji w tej sprawie, to Unia Europejska, a nie Polska będzie decydowała o prawie do aborcji w Polsce, a nasze przepisy chroniące życie staną się de facto martwe.

Musimy zrobić wszystko, by Komisja Europejska nie odważyła się na ten krok. Do tego potrzebne jest jasne i stanowcze stanowisko naszych eurodeputowanych, którzy 1) powinni i muszą uczestniczyć w wysłuchaniu publicznym, które odbędzie się 2 grudnia w Parlamencie Europejskim w Brukseli oraz 2) odważyć się zabrać jednoznaczny i stanowczy głos przeciwko  próbom wykorzystywania pieniędzy podatnika UE do promowania i finansowania działań związanych z aborcją.

Dzisiaj prosimy Was o „zasypanie” skrzynek pocztowych naszych eurodeputowanych, by jasno i wyraźnie zobaczyli, że w Polsce wiemy o tej decydującej debacie na temat życia i oczekujemy ich obecności i zajęcia stanowiska w jej trakcie!

Przygotowaliśmy 3 proste dokumenty, które Wam w tym pomogą:

• LISTA EMAILI EURODEPUTOWANYCH POTENCJALNIE WSPIERAJĄCYCH SPRAWĘ OCHRONY ŻYCIA
• PROPOZYCJA LISTU, KTÓRY MOŻNA NAPISAĆ W TEJ SPRAWIE
• NOTA PRAWNA, KTÓRA POMOŻE LEPIEJ NAKREŚLIĆ I ZROZUMIEĆ SYTUACJĘ

Prosimy Was już teraz – napiszcie do swojego europosła i obrońcie Cywilizację Życia. Bo tylko Życie ma przyszłość!

W dniu 11 listopada 2025 r. podczas Mszy świętej w intencji ojczyzny, odprawionej w Bazylice Mariackiej w Gdańsku, wręczone zostały odznaczenia Pro Ecclesia et Populo (Dla Kościoła i Narodu). Wręczenia dokonał ks. abp. Tadeusz Wojda metropolita gdański. 

Otrzymały je następujące osoby:

Joanna i Rafał Kubiś – za wielkie zaangażowanie w duszpasterstwie i edukacji oraz w harcerstwie w parafii pw. NSPJ w Sopocie, prowadzenie parafialnego Zespołu Caritas, udział w Parafialnym Chórze Lektorskim, pomoc w organizowaniu parafialnych pielgrzymek, a także za 16 lat służby pana Rafała jako Nadzwyczajnego Szafarza Komunii Świętej.

Iwona Niedbalska – za wielkie zaangażowanie w działania edukacyjne i wychowawcze na rzecz rodzin, tworzenie i upowszechnianie materiałów i przekazu służącego budowaniu dobrego środowiska dla rozwoju dzieci i młodzieży, autorstwo cyklu prelekcji pt. „Akademia dla Rodziców”, a także za harmonijne łączenie powołania zawodowego z pasją szerzenia dobra w środowiskach rodzinnych.

Mariusz Kowalczyk – za wielką aktywność w Pomorskim Oddziale Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy, autorskie programy telewizyjne o tematyce religijnej, stworzenie metody edukacji medialnej dla młodzieży szkolnej zgodnej z nauczaniem Kościoła oraz od kilkunastu lat społeczne prowadzenie redakcji i wydawnictwa gazety parafialnej „Na Rozstajach” w parafii Opatrzności Bożej w Gdańsku Zaspie.

Mieczysław Falkowski – za zaangażowanie w działalność Parafialnego Oddziału Akcji Katolickiej przy parafii św. Stanisława Kostki w Gdyni, gdzie pełni funkcję prezesa, aktywność w Radzie Parafialnej, ofiarny udział we wszystkich świętach i uroczystościach kościelnych, organizowanie festynów parafialnych oraz ferii zimowych i kolonii letnich dla dzieci, a także współorganizowanie Diecezjalnego „Konkursu Biblijnego”.

Podczas laudacji dotyczącej laureatów, Antoni Szymański przewodniczący Kapituły Nagrody powiedział: „Pragniemy otoczyć laureatów szczególnym szacunkiem. Są ludźmi, którzy wiele czynią dla środowisk, w których żyją i jak każdy potrzebują wsparcia duchowego, symbolicznego upamiętnienia i uszanowania. Przyznana nagroda i gala wręczenia odznaczeń pełni właśnie taką rolę. Środowiska, którym na co dzień służą laureaci, mówią im w ten sposób: „dziękujemy za DAR jakim jesteście dla nas. Świat potrzebuje ludzi takich jak Wy!”.

Fot. WIOLETA ŻURAWSKA /FOTO GOŚĆ