Ponad 30 lat temu utworzyli w Polsce i do dziś prowadzą organizację Human Life International, nieprzerwanie zaangażowani w działalność w Zarządzie Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia, a ostatnio także w Pomorskiej Inicjatywie Pro Life – Ewa i Lech Kowalewscy odebrali z rąk metropolity gdańskiego abp. Tadeusza Wojdy krzyże „Pro Ecclesia et Pontifice”.
„Nikt nie jest w stanie zmieniać świata sam. My jako małżeństwo pokazujemy, jak bardzo zwiększa się skuteczność, gdy się wspieramy. Jednak nie osiągnęlibyśmy niczego, gdyby dookoła nas nie było wielu ludzi, którzy nam pomagają, współpracują we wspólnej sprawie. Ta nagroda jest wyrazem uznania dla nas wszystkich! Tylko działając razem możemy wygrać to zmaganie” – mówią Ewa i Lech Kowalewscy dziękując duszpasterzom, asystentom kościelnym, oraz przyjaciołom z Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia. „Ta nagroda wzmacnia nasze ruchy, więc dotyczy nas wszystkich” – podkreślają.
Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice jest uhonorowaniem wieloletniej pracy, ale też otwiera perspektywy, zaprasza do nowych działań. O czym teraz marzą państwo Kowalewscy? „To oczywiste, że gorąco pragniemy, aby każde dziecko było bezpieczne i mogło się prawidłowo rozwijać od poczęcia w łonie matki aż do naturalnej śmierci. Marzymy o tym, aby nie wróciła marksistowska ideologia, która zakłada, że człowiek i jego godność nic nie są warte. Wyzwań jest bardzo wiele, ale razem jesteśmy silniejsi i nie damy się tak łatwo pokonać. Chcemy, aby Polska była krajem, który buduje swoją przyszłość na fundamencie katolickiej wiary, stabilnej rodziny i bezpieczeństwa swoich dzieci” – odpowiadają.
Lech elektronik informatyk, Ewa polonistka i dziennikarz katolicki, znakomicie się uzupełniają, dzieląc się zadaniami, ale zawsze pracują razem. Poznali się w latach 70., gdy aktywne działali w Gdyńskim Ośrodku Duszpasterstwa Akademickiego przy parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa u sławnego Króla Kaszubów ks. prałata Hilarego Jastaka. Od 1985 roku po ukończeniu kursu dla doradców życia rodzinnego pracowali wolontarystycznie przez 25 lat w parafialnej Poradni Rodzinnej przy Katedrze Oliwskiej. W latach 90. zaangażowali się w działalność pro-life.
Antoni Szymański poznał Ewę i Lecha Kowalewskich w 1991 r. podczas ich prac nad tłumaczeniem i polskim wydaniem książki Jacka i Barbary Willke pt.: „Aborcja: pytania i odpowiedzi”. Od tamtego czasu ma okazję podziwiać ich zaangażowanie w problematykę ochrony ludzkiego życia od poczęcia, ogrom wykonanej przez nich pracy i codzienne zaangażowanie. „To dzieła takie jak portal www.hli.org.pl, prowadzony w kilku językach, zawierający aktualności dotyczące ochrony życia, specjalistyczne materiały i opinie odnoszące się do tej tematyki. To także żywe uczestnictwo w dyskusji, jaka toczy się w Polsce i na świecie odnośnie ludzkiego życia w fazie prenatalnej poprzez udział w setkach programów radiowych i telewizyjnych. Organizowanie tematycznych i na wysokim poziomie merytorycznym konferencji prasowych, sesji i konferencji naukowych również o zasięgu międzynarodowym, a w ostatnim czasie także bloga docierającego do szerokiego grona odbiorców” – wylicza socjolog współpracujący z Ewą i Lechem Kowalewskimi.
Są organizatorami dużych międzynarodowych kongresów pro-life w Moskwie, Kijowie i Warszawie. Występowali podczas Światowych Kongresów Rodziny. Są pomysłodawcami inicjatywy „Od Oceanu do Oceanu w obronie cywilizcji życia i miłości”, w ramach której kopia Ikony Częstochowskiej przejechała 200 tys. km przez 29 krajów na 5 kontynentach. Uczestniczyli i wygłaszali wykłady na kongresach organizowanych w Watykanie przez Papieską Radę ds. Rodziny oraz inne międzynarodowe organizacje pro-life w wielu krajach. W sumie w misji głoszenia Ewangelii Życia Ewa odwiedziła 48 krajów, a Lech 51. W tej misji każde z nich przejechało prawie 1 mln km. Byli delegatami Konferencji Episkopatu Polski na wszystkie Światowe Spotkania Rodzin z Ojcem Świętym Janem Pawłem II.
Krzyż „Pro Ecclesia et Pontifice” („Dla Kościoła i Papieża”) to jedno z wysokich odznaczeń Stolicy Apostolskiej, przyznawanych świeckim przez papieża w dowód uznania dla zaangażowania w pracę na rzecz Kościoła, na wniosek biskupa diecezjalnego. Został ustanowiony przez papieża Leona XIII 17 lipca 1888 dla upamiętnienia 50-lecia jego kapłaństwa. Ewa i Lech Kowalewscy dołączyli do innych zasłużonych obrońców życia uhonorowanych tym odznaczeniem: Alicji Grześkowiak, Wandy Półtawskiej, Antoniego Zięby czy Włodzimierza Fijałkowskiego.
Odznaczenia wręczył im przewodniczący KEP, abp Tadeusz Wojda podczas uroczystości, która miała miejsce w refektarzu pocysterskim przy katedrze oliwskiej w Gdańsku. Laudację wygłosił ks. prof. Jan Uchwat.
Publikujemy tekst laudacji:
Uroczystość wręczenia Krzyży Papieskich „Pro Ecclesia et Pontifice” Ewie i Lechowi Kowalewskim
Każdy osobno, ale zawsze razem jako małżeństwo – to się bardzo rzadko zdarza!
Ta jedność małżonków w działaniu pokazuje, jak bardzo zwiększa się siła oddziaływania – nie 1+1 ale 2 do 2 potęgi. Lech elektronik informatyk, Ewa polonistka i dziennikarz katolicki, znakomicie się uzupełniają, dzieląc się zadaniami, ale zawsze pracują razem.
W latach studenckich (1972 – 1977) poznali się i aktywne działali w Gdyńskim Ośrodku Duszpasterstwa Akademickiego przy parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa u sławnego Króla Kaszubów ks. prałata Hilarego Jastaka. Przyczynili się do zorganizowania pierwszych rekolekcji dla inteligencji katolickiej Gdyni, które na wiele lat stały się cykliczne, gromadząc tłumy ludzi. Organizowali też uroczystości studenckie dla uczczenia pomordowanych w Lasach Piaśnickich. Zostali wówczas odznaczeni medalami za zasługi dla parafii, które każdemu osobno wręczał biskup chełmiński, Bernard Czapliński.
W 1977 roku przyjęli sakrament małżeństwa w Kaplicy Akademickiej, a w 1979 roku urodziła się ich pierwsza córka Barbara. Po urodzeniu kolejnej córki Jadwigi (Jagody) w 1982 roku przenieśli się do Gdańska-Oliwy. Od 1985 roku po ukończeniu kursu dla doradców życia rodzinnego pracowali wolontarystycznie przez 25 lat w parafialnej Poradni Rodzinnej przy Katedrze Oliwskiej.
W 1989 roku powstało Polskie Stowarzyszenie Nauczycieli NPR, z czasem także Oddział Gdański. W uznaniu za ich pomoc i zaangażowanie oboje otrzymali honorowe członkostwo tej organizacji.
Lech jest współzałożycielem Fundacji Głos dla Życia, która powstała w 1991 roku. Ewa przez kilkanaście lat była głównym redaktorem pierwszego w Polsce specjalistycznego biuletynu pro-life „Głos dla Życia”.
W 1991 roku rozpoczęła się w Polsce batalia o zmianę prawa zezwalającego na aborcję. W ramach konsultacji społecznych Ewa i Lech przygotowali do wydania sławną książkę amerykańskiego małżeństwa (lekarza ginekologa i położnej – dr Jacka i Barbary Willke). „Aborcja pytania i odpowiedzi”. Przetłumaczył Lech, ze względu na dobrą znajomość języka angielskiego, a Ewa jako polonistka wykonała prace redakcyjne. Książka była wydana przez diecezję gdańską w ilości 40 tys. egz. i cieszyła się wielkim zainteresowaniem. Jej fragmenty były publikowane w Tygodniku Młoda Polska i cytowane podczas debat sejmowych. Była to pierwsza w Polsce systematyczna edukacja pro-life, która znacząco przyczyniła się do zmiany ustawy w 1993 roku.
Z inicjatywy dr. Jacka Willke Lech został przyjęty do Rady Dyrektorów International Right to Life Federation, organizacji skupiającej liderów pro-life z całego świata w celu łącznia inicjatyw i wymiany informacji. Jest jej członkiem do dnia dzisiejszego, dzięki czemu powstały liczne kontakty i wyjazdy do wielu krajów z możliwością wygłaszania wykładów i dzielenia się polskim doświadczeniem..
Uczestniczyli i wygłaszali wykłady na kongresach, organizowanych w Watykanie przez Papieską Radę ds. Rodziny oraz inne międzynarodowe organizacje pro-life w wielu krajach. W sumie w misji głoszenia Ewangelii Życia Ewa odwiedziła 48 krajów, a Lech w 51. W tej misji każde z nich przejechało prawie 1 mln km. Byli delegatami Konferencji Episkopatu Polski na wszystkie Światowe Spotkania Rodzin z Ojcem Świętym Janem Pawłem II.
Ewa i Lech brali udział w inicjatywie jednoczącej polskie ruchy obrony życia. Należeli do grona założycieli Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia, która powstała w 1992 roku. Ewa do dzisiaj jest członkiem zarządu.
W 1992 roku, podczas batalii o wprowadzenie ustawy chroniącej życie, do Polski przyjechał o. Paul Marx OSB – (benedyktyn), prezydent amerykańskiej organizacji Human Life International. Spotkania odbywały się w siedzibie KEP w Warszawie. Wspierał on zmiany prawa w Polsce, a jednocześnie szukał osób i miejsca w celu założenia europejskiej centrali dla prowadzenia Misji Ewangelii Życia w krajach byłego Związku Radzieckiego w ramach Pierestrojki. Wielu chciało przejąć ten projekt, a oni początkowo odmawiali. Wiosną 1993 roku urodził się syn Bolesław, więc sytuacja w domu wymagała obecności i większego zaangażowania. Lech pojechał jednak na kongres HLI do Teksasu i pod naporem argumentacji o. Marxa zgodził się deklarując, że dyrektorem biura HLI w Polsce będzie Ewa. Biuro HLI-Europa w Gdańsku powstało przy pełnej współpracy i błogosławieństwie abp. Tadeusza Gocłowskiego, który gorąco popierał tę inicjatywę.
Rozpoczęła się praca pro-life dla Wschodu, wyjazdy do Rosji, na Ukrainę i Daleki Wschód oraz współpraca nie tylko z Kościołem katolickim, ale również prawosławnym. Korzystając z doświadczenia pracy w Duszpasterstwie Rodzin Ewa i Lech rozpoczęli od serii szkoleń dla liderów ze Wschodu przy współpracy z Polskim Stowarzyszeniem Nauczycieli NPR. Nauczanie metod rozpoznawania płodności oprócz konkretnej wiedzy dawało znakomitą alternatywę dla powszechnej na Wschodzie aborcji. Kursy te w Gdańsku ukończyło 300 lekarzy, pielęgniarek, pracowników socjalnych, liderów parafialnych różnych wyznań z Litwy, Łotwy, Estonii, Białorusi, Ukrainy, Rosji, Kazachstanu, Kirgistanu, Tatarstanu i Uzbekistanu. Kolejne szkolenia były już organizowane na Wschodzie, dzięki czemu powstawała nieformalna sieć osób zaangażowanych w obronę życia. Pierwszy duży międzynarodowy kongres pro-life na Wschodzie zorganizowali w Moskwie w 1994 roku. Zainteresowanie wykazały nawet amerykańskie media głównego nurtu.
Kolejny kongres odbył się w 1995 roku w Kijowie we współpracy z założoną przez karmelitów fundacją „O godność człowieka”, Kontynuowane były konferencje i szkolenia dla liderów z Ukrainy. Współpraca ta trwa do dzisiaj. W podziękowaniu Ewa otrzymała statuetkę „Za krzewienie kultury prenatalnej na Ukrainie”.
Prowadzili też wiele programów pro-life w Polsce, m. in. edukacyjno-sponsoringowy dla alumnów seminariów duchownych w Gdańsku, Pelplinie i Sandomierzu oraz we Lwowie i St. Petersburgu., wspólnie wydając biuletyn „Seminarzyści w Obronie Życia”.
W 1996 roku do władzy w Polsce powróciła lewica i zamierzała przywrócić aborcję ze względów społecznych i na życzenie. Korzystając z potencjału biura HLI w Gdańsku współorganizowali oni pierwsze w Polsce wielkie marsze w obronie życia w Warszawie, podejmując pełną odpowiedzialność za porządek i bezpieczeństwo.
Zaangażowanie w obronie życia łączy Kościoły katolicki i prawosławny. Ewa, dobrze znając język rosyjski, nawiązała kontakty zarówno z abp. Kondrusiewiczem, jak z kapłanami prawosławnymi, starającymi się budować ruch pro-life w Rosji. Ta współpraca owocowała w podejmowaniu wspólnych dzieł w obronie życia. Ewa oraz przedstawiciele Kościoła katolickiego w Rosji byli zapraszani z wykładami na prawosławne kongresy pro-life.
Ewa przygotowała wiele pomocy edukacyjnych do wykorzystywania podczas kursów oraz zajęć w szkole w ramach przedmiotu Przygotowanie do Życia w Rodzinie. Jest autorką książek: „Wybierz Życie”, „Być kobietą – ale jaką?”, „Światłość w ciemności Wschodu” oraz licznych wykładów, artykułów i prezentacji w kraju i zagranicą. Jako redaktor wydała wiele książek, albumów i opracowań o tematyce ochrony życia i rodziny.
Ewa razem z Lechem pełnili role lobbysty i korespondenta podczas Szczytów ONZ nt. Kobiet (w Pekinie), Rozwoju (w Kopenhadze), Zasiedlenia (w Istambule), Wyżywienia (w Rzymie). Podczas batalii przed Szczytem w Pekinie opracowała „Raport ws. Kobiet w Polsce” reprezentujący stanowisko organizacji pozarządowych, sprzeciwiające się promowaniu aborcji i agresywnym programom feministycznym.
W tym czasie powstała szeroko zakrojona współpraca z Radiem Maryja, które nagłaśniało zagrożenia dla rodziny i polskich kobiet, forsowane przez światowe ruchy feministyczne. Współpraca ta, rozszerzona o Telewizję Trwam, trwa do dzisiaj.
Po powrocie z Pekinu w 1996 roku Ewa z koleżankami związanymi z Krajowym Duszpasterstwem Kobiet założyła organizację kobiecą o charakterze federacyjnym „Forum Kobiet Polskich” (56 organizacji), której była prezesem w latach 1996 – 2020. Kilkukrotnie organizowała spotkania w Episkopacie z okazji Dnia Kobiet. Obecnie jest członkiem Krajowej Rady KEP ds. Kobiet.
Ewa i Lech organizowali wielkie międzynarodowe kongresy prorodzinne – Gdańsk (1993), Moskwa (1994), Kijów (1995), Warszawa (1998), Warszawa (1999), Warszawa (2001), Kijów (2000). Ukoronowaniem tej działalności był Światowy Kongresu Rodzin w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie (2007), który skupił ok. 6 tys. uczestników z całego świata, a tłumaczenia symultaniczne były w 8 językach jednocześnie przy podziale na 6 grup tematycznych.
Ewa i Lech są liderami i wykładowcami Światowych Kongresów Rodziny, członkami Rady Programowej. Występowali podczas kongresów w Warszawie, Amsterdamie, Madrycie, Sydney, w Moskwie, Gruzji i Budapeszcie.
Ewa jest ikonografem. Dzięki licznym wyjazdom na Wschód miała możliwość zapoznać się z tradycyjną sztuką pisania ikon. Z jej pracowni wyszło już ponad 200 ikon, przed którymi wielu ludzi się modli. Podczas prawosławnego kongresu pro-life z okazji „Jubileuszu 2000” poznała proroctwo o. Serafina Sarowskiego, ostatniego prawosławnego świętego przed Rewolucją Październikową, który twierdził, że o nawrócenie Rosji trzeba się modlić poprzez Ikonę Częstochowską. Postanowiła wówczas napisać taką ikonę wielkości 1:1 i podarować ją ruchowi pro-life w Rosji. Praca nad tą ikoną trwała ponad 6 lat. Myśl, aby tę ikonę przewieźć w peregrynacji ze Wschodu na Zachód, zaczynając od Władywostoku, rzucili prawosławni kapłani z ruchu Żiźń. Początkowo wydawało się to zupełnie niemożliwe do wykonania. Tę wyprawę Matki Bożej w kopii Ikony Częstochowskiej zatytułowano „Od Oceanu do Oceanu w obronie cywilizcji życia i miłości.
Ikona została poświęcona na Jasnej Górze 28 stycznia 2012 roku. Został wówczas złożony Akt Powierzenia Ochrony Cywilizacji Życia i Miłości w Ręce Najświętszej Maryi Panny, który był ponawiany w wielu krajach. Ikona od razu pojechała na Wschód, gdzie troszczyli się o Nią liderzy prawosławni. W sumie przejechała 200 tys. km przez 29 krajów na 5. kontynentach. Zostało to dokonane bez wielkich środków finansowych, przy pełnym zaangażowaniu lokalnych ruchów obrony życia. Lech jako inżynier prowadzący wykonał projekt, według którego został zbudowany Life Mobil, konstrukcja do przewozu Ikony oraz oświetlony feretron w kilku kolejnych wersjach. Kopia Ikony odwiedziła większość najbardziej znanych sanktuariów maryjnych. Przed wędrującą Ikoną Częstochowską modliły się miliony ludzi. Wydano ponad 1 mln kart z wizerunkiem Ikony Częstochowskiej, które trafiły do rodzin w kolejnych krajach. Obecnie ikona znajduje się w stolicy Ekwadoru.
Lech jest autorem strony internetowej nt. peregrynacji, która jest prowadzona w trzech językach: polskim, angielskim, hiszpańskim i częściowo: portugalskim, niemieckim, ukraińskim i rosyjskim. Jest też autorem filmów z peregrynacji, a Ewa ich scenarzystą.
W uznaniu zasług w promowaniu wizerunku Matki Bożej Częstochowskiej razem otrzymali medal Konfederacji Jasnogórskiej.
Ewa, jako jedna z pierwszych, w 1998 roku została odznaczona odznaką „Pro Ecclesia et Populo” dla liderów Archidiecezji Gdańskiej, Lech dwa lata później.
Od lat współpracują z Katolicką Agencją Informacyjną, wspólnie organizowali konferencje prasowe i ważne debaty tematyczne, kompetentnie wspierając obronę ludzkiego życia.
Razem z pracownikami nadal prowadzą edukację społeczną pro-life o szerokim zasięgu w mediach społecznościowych, która ostatnio osiąga zasięgi ponad 1 miliona postów w ciągu 28 dni. Na prowadzonej przez nich stronie internetowej są umieszczane bieżące informacje oraz ekspertyzy. Prowadzona jest także pomoc charytatywna dla kobiet w ciąży w najtrudniejszych sytuacjach życiowych. Ile dzieci zostało uratowanych, wie tylko Pan Bóg.
Od 2009 r. należą do Zakonu Rycerskiego Świętego Grobu Bożego w Jerozolimie.